او همیشه نوشتن را در جایی تمام می کند که روز بعد به راحتی بتواند از آنجا ادامه دهد! آنتونیو یک نویسنده مستقل است. نوشتن برایش راحت است و او عاشق آزادی است که این کار برایش فراهم می کند چون می تواند خودش ساعات کاری اش را تعیین و پروژه هایش را انتخاب کند.
او ساعت ۶ صبح بیدار می شود، یک ساعت صرف نوشیدن قهوه و خواندن روزنامه می کند و سپس نیم ساعت طول می کشد تا لباسش را عوض کند و صبحانه بخورد.بعد به اتاق مطالعه اش می رود، در را می بندد و کامپیوتر را روشن می کند. او کامپیوترش را طوری برنامه ریزی کرده که به شکل خودکار، آخرین فایلی که آنتونیو روز قبل روی آن کار کرده را باز می کند.او همیشه نوشتن را در جایی تمام می کند که روز بعد به راحتی بتواند از آنجا ادامه دهد.
اگر نویسنده حواسش نباشد
اما یک مشکل وجود دارد. او معمولا بعد از ۲۰ دقیقه کارکردن، احساس بی حوصلگی می کند. در چنین وضعیتی، آنتونیو معمولا چند کار انجام می دهد:
- دست از کار می کشد و قهوه دم می کند،
- به چند ایمیلی که شب قبل آمده اند پاسخ می دهد،
- کتابخانه اش را مرتب می کند،
- مطمئن می شود همسرش به موقع بچه ها را راهی مدرسه کرده
- یا به خودش می کوید قبل از نوشتن و به پایان رساندن پروژه ای که در دست دارد نیاز است جست و جوی بیشتری در اینترنت انجام دهد.
آخرین مورد بسیار زیان بار است چون آنتونیو خیلی خوب می تواند خودش را متقاعد کند که نیاز دارد کمی بیشتر درباره ی آن موضوع بیاموزد و بعد وقتی مشغول جست و جو می شود، از یک سایت به سایتی دیگر می رود و قبل از اینکه خودش متوجه شود، بخش زیادی از ساعات صبح را از دست می دهد. بعد مجبور می شود با ویراستارش تماس بگیرد و بگوید به زمان بیشتری نیاز دارد.
او در انجام کارهای خانه هم همین مشکل را دارد. مثلا یک روز تصمیم می گیرد کل انباری را تمیز کند اما بعد از ۲۵ دقیقه دست از کار می کشد تا چیزی بنوشد، سپس مشغول تماشای بازی فوتبال می شود و متوجه نمی شود چطور زمان گذشت و فوتبال به نیمه ی دوم رسید. به این ترتیب، زمان زیادی از دست می رود.
رسیدگی به نوشتن
ویراستار او بخاطر درخواست های مکررش برای زمانی اضافی دلخور است چون این کار آنتونیو هم برای او و هم برای سایر کارمندان انتشارات تبعاتی دارد. با اینکه آنتونیو یک نویسنده ی با استعداد است، کار نوشتن برایش پر زحمت است و نمی تواند توجهش را روی انجام این کار حفظ کند. او از خودش می پرسد آیا با مشکل مسدود شدن ذهن نویسنده مواجه است؟ تاثیر بی توجهی آنتونیو باعث شده نتواند به موقع خروجی داشته باشد. قبل از کنار گذاشتن کار باید بارش ذهنی انجام دهد!
او که نمی داند چطور باید این موضوع را حل کند، در یکی از روزهای آخر هفته که قرار نیست بنویسد، اصطلاح «مسدود شدن ذهن نویسنده» را در اینترنت جست و جو می کند، هر چند می داند خود این کار می تواند یک منبع بی پایان حواس پرتی باشد. او با دیدن تعداد منابعی که به این موضوع پرداخته اند شگفت زده می شود. البته بعضی از این منابع احمقانه یا غیرجذاب هستند ولی به نظر می رسد بعضی از آن ها حاوی راهبردهایی هستند که مستقیما به مشکل حواس پرتی او مربوط می شوند.
راهبردهای حواس پرتی نویسنده ها
این راهبردها دو دسته هستند:
- تولید
- برنامه ریزی.
برای تولید، آنتونیو تصمیم می گیرد سه کار انجام دهد.
۱- او متوجه می شود وقتی در پایان یک روز نوشتن را کنار می گذارد، با اینکه به نظر می رسد فردا می تواند به راحتی کار نوشتن را از همان جا شروع کند، این اتفاق به ندرت رخ می دهد. آنتونیو متوجه می شود بعد از بازبینی و تصحیح مطالبی که در یک روز نوشته کارش را کنار می گذارد، در حالی که قبل از کنار گذاشتن کار باید بارش ذهنی انجام دهد و موضوعات بالقوه برای فردا را به شیوه ی تداعی آزاد یادداشت کند. این کار به او کمک می کند بدون بازتولید فکر دقیقی که روز گذشته داشته، زنجیره ی افکارش را دنبال کند.
۲- دومین اقدام این است که تعهد بدهد هر روز صبح بعد از شروع کار و قبل از هر نوع استراحتی، رئوس مطالب مربوط به بخش بعدی را روی کاغذ بنویسد.
۳- سومین اقدام این است که اگر گیر کرد، هر واژه یا عبارت مرتبط با موضوع که به ذهنش می رسد را بنویسد چون اکثر نویسندگان توافق دارند برای حل مشکل مسدود شدن ذهن نویسنده، یک راهکار موثر نوشتن است، ثبت چیز روی کاغذ.
رفع عوامل حواس پرتی نامحدود!
بخش برنامه ریزی با این هدف انجام می شود که آنتونیو بتواند به موضوع زمان در طول روز بپردازد. آنتونیو در کار خیلی خوب است ولی در حفظ توجه ضعف دارد.
دو دلیل برای ناتوانی او در حفظ توجه وجود دارد:
- عوامل حواس پرتی نامحدود
- نبود ساختار برای نوشتن.
او برنامه ریزی می کند ۲۰ دقیقه بنویسد و ۲۰ دقیقه آزاد باشد. در ۲۰ دقیقه ای که مخصوص نوشتن است، باید حداقل چهارجمله بنویسد. اگر ننویسد باید از زمان استراحتش استفاده کند تا این تعهد را انجام دهد. او فهرستی از پنج فعالیت خاص تهیه می کند تا بتواند در زمان های استراحتش به آن ها بپردازد. با این کار، مطمئن می شود هیچ یک از این فعالیت خیلی ارجح نیست و هر کدام از آن ها می تواند به راحتی متوقف شود ( یعنی وقتی ساعت استراحتش به پایان رسید ) در شروع ساعت استراحت، زنگ هشدار تلفن همراهش را تنظیم می کند تا به موقع بتواند به کار نوشتن برگردد. یک ساعت را برای صرف نهار در نظر می گیرد و یک زمان ۳۰ دقیقه ای هم در وسط روز تعریف می کند تا بتواند در صورت نیاز ، درباره ی یک موضوع تحقیق کند.
« اول کار، بعد تفریح »
در میان مطالبی که آنتونیو مطالعه می کند اشاره شده که ورزش و بیرون رفتن از خانه هر دو باعث تقویت توجه می شوند. بنابراین متعهد می شود که در یکی از ساعات استراحت صبح و همچنین یکی از ساعات استراحت عصر به پیاده روی در فضای آزاد بپردازد. همچنین تصمیم می گیرد وقتی پروژه های نوشتنش را تکمیل کرد و به موقع یا حتی زودتر از موعد مقرر برای ویراستار فرستاد، به خودش پاداش بدهد.
او از فعالیت هایی که خیلی دوستشان دارد یک فهرست تهیه می کند و به خودش می گوید براساس مدت زمانی که در دسترس دارد، می تواند از میان آن ها انتخاب کند. یک یادداشت هم روی کامپیوترش نصب می کند: « اول کار، بعد تفریح ». او به تحلیل موانعی پرداخت که در مسیرش پدید می آمدند پرداخت:
در خصوص نوشتن، آنتونیو متوجه شد باید به دو نوع حواس پرتی بپردازد و برای هر کدام نیز راهبردهایی را مشخص کرد. برای مسئله تولید، او فهمید اگر شب قبل بارش ذهنی انجام دهد و صبح ها نیز کارش را با مشخص کردن طرح کلی شروع کند، هم می تواند به اندازه ی کافی محتوا تولید کند و هم یک برنامه در اختیارش خواهد بود که مسیر پیش رویش را مشخص خواهد ساخت. به این ترتیب، او می توانست توجهش را بر کار حفظ کند در حالی که قبلا دست از کار می کشید.
برنامه ریزی برای نویسندگی
در خصوص مسئله برنامه ریزی، آنتونیو متوجه شد در بازه های زمانی نسبتا کوتاه برای نوشتن، به همراه استراحت های منظم برای بازیابی نیرو، بهترین عملکرد را دارد. در رابطه با کارهای خانه، آنتونیو فهمید درباره ی میزان کاری که می تواند در یک دوره ی زمانی مشخص انجام شود همیشه واقع بین نیست.سپس از این اطلاعات برای طراحی مداخله اش استفاده کرد:
او از همسرش که در این نوع ارزیابی ها بهتر از خودش بود مشورت گرفت. هر چه دقیق تر بتوانید هم اشکالات را تعریف کنید و هم مشخص کنید چه زمانی و چرا رخ می دهند، بیشتر احتمال دارد یک مداخله ی اثربخش را طراحی کنید. او قوانین مشخصی را تعریف کرد که باید دنبال می شدند و سپس به آن ها متعهد شد.
آنتونیو متوجه شد این واقعیت که مشغول نوشتن می شود به این معنا نیست که به شکل مفیدی از زمانش استفاده می کند. بنابراین تصمیم گرفت حداقلی از کار را انجام دهد ( چهار جمله بنویسد ) و سپس استراحت کند. انعطاف پذیری این قانون به این شکل تصریح شده بود : وقتی زمان استراحت فرا می رسد، اگر آنتونیو چهارجمله ننوشته باشد، می تواند به کارش ادامه دهد و چهار جمله را کامل کند و از باقی مانده ی ۲۰ دقیقه استراحتش استفاده کند.
استراحت نویسنده
از یک سو ، آنتونیو با خودش دست و دل باز بود: در ازای ۲۰ دقیقه کار، ۲۰ دقیقه زمان آژاد به خودش می داد. از سوی دیگر، درباره ی بهترین شیوه ی سپری کردن آن زمان آزاد هم فکر می کرد. او تصمیم گرفت در زمان آزاد به فعالیت های خاصی بپردازد و سمت فعالیت های خاص دیگری نرود چون می دانست اگر مشغول برخی فعالیت ها شود، کنار گذاشتن آن ها و برگشتن به کارش سخت می شود.
او از راهبردهایی استفاده کرد که ثابت شده بود باعث افزایش توجه می شوند. او دو بار در روز به پیاده روی در فضای آزاد و هوای تازه می پرداخت. ما می‌دانیم استفاده از مهارت هایی اجرایی ضعیف، مستلزم تلاش است و انرژی می گیرد. ما همچنین می دانیم فعالیت هایی وجود دارند که به ما انرژی می دهند: هوای تازه و ورزش دو مورد از بهترین ها هستند.
استراتژی پاداش
شاید مسخره به نظر برسد چون ما به عنوان افرادی بزرگسال می توانیم تصمیم بگیریم زمان و پول مان را چطور هزینه کنیم، بدون اینکه مجبور باشیم از « قوانین » کسی پیروی کنیم. ولی تجربه به ما نشان می دهد تعیین قانون و سپس دنباله روی از آن برای دست یابی به پاداش می تواند تاثیر عمیقی داشته باشد. در مثال آنتونیو، اگر او بداند در صورت رعایت مهلت مقرر یا جلو افتادن از آن پاداش اضافه ای در انتظارش است، راحت تر می تواند در زمان هایی که نوشتن برایش دشوار شده پشت میزش بماند و به کارش ادامه دهد.
این مقاله را به کمک کتاب مهارت آموزی مبتنی بر مغز نوشته «پگ داوسون- ریچارد گوئر» نوشتیم.
این بلاگ به سفارش سایت میترا آرمان تهیه شده و استفاده از آن با ذکر منبع بلامانع است.
