با اعتمادبه نفس صحبت کنید

اولین چیزی که اعتمادبه نفس ما را نشان می دهد صدای ماست، از زمانی که سلام می دهیم، خودمان را معرفی می کنیم و صحبت هایمان درباره ی یک پروژه، خدمات یا حتی گپ دوستانه، همه و همه از صدا آغاز می شود.

فارغ از اینکه صدای خوبی دارید یا نه؟ شبیه گوینده های تلویزیون صحبت می کنید یا می توانید ادای چند کاراکتر را عین خودش در بیاورید، کلماتی که برای گفتگو انتخاب می کنید اهمیت بالاتری دارید، بیشتر افراد در جمع صحبت نمی کنند، حتی اگر کسی جویای نظرشان شود سکوت می کنند، آنها فکر می کنند حرفی ندارند که ارزش گفتن داشته باشد و به همین راحتی فرصت حضور موثر در جمع را از دست می دهند و به تدریج اعتمادبه نفسشان از بین می رود.

 صحبت کردن نمود بیرونی اعتماد به نفس شماست. برای اینکه در زندگی روزمره نظر خودتان را ابراز کنیند، حقتان را مطالبه کنید باید صحبت کنید. پس صدای شما از ابزارهای مهم شماست.

چرا صحبت کردن در جمع فرد را عصبی می کند؟

وقتی از کسی که سالها رانندگی کرده می پرسیم جای کلاچ و ترمز کجاست، به یکباره صبر می کند و زیر پایش را می بیند، به این دلیل است که نمی داند؟ نه، او به رانندگی کردن عادت کرده و به طور ناخودآگاه اینکار را انجام می دهد حالا اگر از ما بخواهند در جمع بزرگی صحبت کنیم که با بیشتر افراد آشنایی نداریم و برایمان مهم است چه تاثیری روی آنها بگذاریم سرعت را پایین میاوریم تا همه چیز را دوباره بررسی کنیم تا درصد خطا را پایین بیاوریم، موضوع این نیست که صحبت کردن بلد نیستیم، نکته اصلی این است که باید این مهارت را با تمرین اصولی تقویت کنیم و به سطح بالاتری ببریم.

اکثر افراد وقتی صدای ضبط شده ی خودشان را می شنوند تعجب می کنند، خوششان نمیاید فقط به این دلیل که عادت ندارند. ما صدای خودمان را طور دیگری می شنویم و دیگران جور دیگر. برای اینکه آن صدای بیرونی خود را بشنوید دو دستتان را به هم گره بزنید و بین گوش و دهانتان بگذارید طوری که هوایی رد و بدل نشود، این همان صدایی ست که در رکوردر گوشی یا در فیلمهای خانوادگی می شنویم. بازیگران و گوینده ها هم همین حس را تجربه می کنند اما به تدریج به هر دو صدا عادت می کنند و کم کم مرزی بین آنها نمی بینند.

آیا لهجه داشتن بده یا خوبه؟

ابتدا دقت کنید که آیا لهجه دارید یا نه، برخی با اینکه با لهجه شدید محلی صحبت می کنند باور دارند که اینطور نیست، لهجه داشتن هیچ اشکالی ندارد، آنچه اهمیت دارد این است که برای ارتباط با دیگران باید از روش هایی استفاده کنیم که سوتفاهم پیش نیاید. اگر در محله خودمان با هم محله ای ها معاشرت داریم اتفاقا کمک می کند با کمترین سوتفاهم رابطه موثر و صمیمی بسازیم. اما جای دیگر چه؟

وقتی سفر می کنیم، از شهری به شهر دیگر، از کشوری به کشور دیگر مهاجرت می کنیم، فقط بحث لهجه نیست، بحث زبان هم به میان می آید، آیا می توانیم در جمعی که بخش کوچکی از آنها هم زبان من هستند ساعتها فارسی صحبت کنم درحالیکه بقیه با تعجب منتظر هستند تا گفتگو به پایابن برسد و متوجه شوند جریان از چه قرار است؟ اگر این اتفاق برعکس بیفتد چه؟ یک آلمانی زبان وارد جمع می شود و ساعتها به حاشیه گفتگو برویم؟

همانطور که تا الان متوجه شدید در معذوریت قراردادن عده ای در جمع به هر شکلی غیرکاریزماتیک است و رابطه انسانی را متوقف می کند که هیچ، حس طردشدن را به بقیه منتقل می کنیم.

تنفس صحیح داشته باشد.

اگر به هنگام صحبت نفس کم میاورید، باید بدانید نفس کشیدن سطحی میزان اکسیژن بدن رو کم می کند و ما برای جبران آن نفس های عمیقتری میکشیم و میزان اکسیژن بدن بالا می رود و از آنجایی که این اتفاق به ندرت میفتد بدن عادت نداشته و دچار سرگیجه می شویم. که اصلا جای نگرانی نیست این اتفاق فقط در ابتدای مسیر پیش میاید و با تمرین و تکرار می توانیم به بدن عادت بدهیم اکسیژن بیشتری برایمان نگه دارد.

در نتیجه:

به محض اینکه چیزی را بیان می کنیم روی دیگران تاثیر می گذاریم، کلمات ما 7 درصد، صدا و نحوه ی صحبت ما 38 درصد، زبان بدن و بقیه موارد حدود 55 درصد تاثیر دارند. در این بلاگ یادآوری کردیم که شما با هر میزان از قدرت صدا که دارید در جمع صحبت کنید، آموزش ببینید، تمرین کنید و برای افزایش اعتمادبه نفس با دیگران ارتباط بگیرید.

​​این بلاگ به سفارش سایت میترا آرمان تهیه شده و استفاده از آن با ذکر منبع بلامانع است​.