آیا میازاکی در ساخت انیمیشن، فلو را تجربه می کند؟

یک رفتار شایع درباره ی ژاپنی ها این است که به صورت فوق العاده ای از خودگذشته و سخت کوشند. البته شکی نیست که آن ها مردمی بسیار توانمند با تمرکز بالا و پشتکار فراوان و پیگیر تا زمان حل مشکل هستند.

این سادگی از روی تنبلی نیست، بلکه نوعی پیچیده از آن است که به دنبال کشف مرزهای جدید است.وقتی فردی- خواه هنرمند، خواه مهندس یا آشپز- شروع به ساخت چیزی می کند، مسئولیتش این است که با استفاده و در عین حال احترام به طبیعت به آن زندگی ببخشد و در هر لحظه به طبیعت احترام بگذارد. انسان در برابر طبیعت قرار نمی گیرد، بلکه هر دو با هم یکی می شوند.

چه چیزی میان هنروران، مهندسان، فلسفه ذن و خوراکی های ژاپنی مشترک است؟ سادگی و توجه به جزییات.

هایائو میازاکی کیست؟

یکی از افرادی که برای طبیعت ارزش زیادی قائل است، هیائو میازاکی ست، کارگردان انیمیشن هایی که در استودیو جیبلی ساخته می شود. تقریبا در تمام فیلم های او انسان ها، فن آوری، تخیل و طبیعت را درگیر با هم می بینیم و البته در پایان همه دوباره به هم می رسند. یکی از استعاره ای تلخ او در فیلم شهر اشباح، روح بدبویی ست که با زباله پوشانده شد و نشان دهنده ی آلودگی رودخانه ست.

در فیلم های میازاکی جنگل ها شخصیت دارند: درختان احساس دارند و ربات ها با پرندگان دوست می شوند. میازاکی که از نگاه دولت ژاپن همچون جواهری ملی در نظر گرفته می شود، هنرمندی است که می تواند کاملا در هنرش غرق شود.
او از تلفن همراهی استفاده می کند که متعلق به اواخر دهه نود است؛ و تمام شخصیت هایش را با دست نقاشی می کند و در این زمان به فلو می رسد.
با توجه به نقش مهم کارگردان، استودیوی جیبلی از معدود استودیوهای جهان است که تقریبا تمام فرایند تولید در آن با روش های سنتی انجام می شود.

تجربه ی فلو در انیمیشن سازی

کسانی که استودیوی جیبلی را دیده باشند می دانند خیلی عادی است که در تعطیلات آخر هفته فردی تنها را ببینند که گوشه ای نشسته و سخت مشغول به کار است. مردی با لباس های ساده که فقط با گفتن سلام، بدون آن که سر از کارش بردارد، به شما خوش آمد می گوید.

میازاکی چنان شیفته کارش است که بسیاری از یکشنبه ها (آخر هفته ها) را در استودیو می گذراند، از وضعیت فلو لذت می برد. بازدیدکنندگان می دانند که تحت هیچ شرایطی کسی نباید مزاحم میازاکی بشود، زیرا زود جوش می آورد؛ مخصوصا اگر حین نقاشی کسی مزاحمش شود.

در 2013 میازاکی اعلام کرد که می خواهد بازنشسته شود. به مناسبت بازنشستگی اش، تلویزیون NHK مستندی از آخرین روزهای کارش ساخت. تقریبا در تمام لحظات او دارد نقاشی می کند. در یک صحنه، گروهی از همکارانش پس از ملاقاتی وارد صحنه می شوند، اما او همچنان در گوشه ای به نقاشی مشغول است و توجهی به آن ها ندارد.

در صحنه ی دیگر او را می بینیم که در روز تعطیل رسمی ژاپن به سمت محل کارش قدم می زند و درهای استودیو جیبلی را باز می کند تا بقیه روز را آن جا تنها نقاشی کند.میازاکی نمی تواند دست از نقاشی بکشد. فردای روز بازنشستگی اش، به جای آن که به سفر برود یا در خانه استراحت کند، به استودیو جیبلی می رود و شروع به نقاشی می کند. همکارانش تمام سعی شان را کردند که عادی به نظر برسند و نمی دانستند چه بگویند. یک سال بعد او اعلام کرد، دیگر فیلم نخواهد ساخت، اما تا روز مرگش به نقاشی کردن ادامه خواهد داد. آیا کسی که شیفته کارش باشد، می تواند بازنشسته شود؟

این مطلب را از کتاب «ایکیگای» نوشته ی «هکتور گارسیا» و «فرانچسک میرالس» ترجمه ی «گلی نژادی» برداشتیم.

​​این بلاگ به سفارش سایت میترا آرمان تهیه شده و استفاده از آن با ذکر منبع بلامانع است​.